Rozdział II - Wiewiórka zbiera zapasy na zimę

Ruth: Jak długo mnie tu nie było !!!!! Przepraszam wszystkich, którzy liczyli na nowe rozdziały i u których rozczarowanie pojawiało się na twarzy, za każdym razem, gdy widzieli jedno i to samo. Postaram się to zmienić :) Wiecie jak was kocham i oczywiście lubię czytać wasze opinie. Nie opuszczajcie rozdziału bez komentarza, to nic trudnego, załogo ;p WSKAZÓWKA Zrobicie to dla mnie? Tak za ten rozdział ;)?

~*~

Louis rozłącza się i odrzuca telefon na drugi fotel. Serce bije mu niewiarygodnie szybko, gdyż nie może uwierzyć, że połączenie odebrał właśnie Niall. Chłopak, który powinien być martwy. Harry wyraźnie zaznaczył w liście, że nawet w szkole mówiło się o stracie ucznia. W takim razie kto odebrał? Czy w jakiś sposób udało się uratować chłopaka?
W szybę od strony kierowcy puka szesnastolatek i uśmiecha się łagodnie do Louis’ego, który podskakuje z zaskoczenia. Macha ręką i szybko zabiera swój telefon. Harry siada obok i wpatruje się w niego, wyczekując na jakąś reakcje. Po chwili orientuje się, że coś jest nie tak. Szatyn patrzy przed siebie, pogrążony w myślach. Jego prawa dłoń spoczywa na kierownicy i trzęsie się.
- W porządku? – pyta z troską w głosie Harry.
Louis wzdycha głośno i odwraca się do kędzierzawego chłopca, lecz nie odpowiada na jego pytanie.
- Harry musisz powiedzieć mi coś ważnego. – Zbiera w sobie wszystkie siły, by rozpocząć rozmowę. – Jesteś pewien, że Niall nie żyje?
Harry szeroko otwiera oczy i z niedowierzaniem patrzył prosto w drgające tęczówki Tomlinsona. Jest całkowicie pewien, że to Louis potrzebuje terapeuty – nie on.
- Louis, nie okłamałbym cię. Bardzo chciałabym żeby żył – odpowiada drżącym głosem.
Lou rozgląda się po wnętrzu pojazdu i nieporadnie szuka swojej komórki, którą znów gdzieś zgubił. Nie może nic utrzymać i skupić się. Jego myśli krążą wokół dwóch listów jakie dostał jakiś czas temu; listów opowiadających o Niall’u.
- Co się dzieje, Louis? – Głos Harry’ego świadczył o tym, że chłopiec jest bliski płaczu.
- J-ja… po prostu… - oddycha głęboko i w końcu zastyga. Chowa twarz w dłoniach i próbuje uspokoić swoje ciało. Wciska rękę do kieszeni i napotyka twardy, prostokątny przedmiot. – Znalazłem to. – Wyjmuje notes i przewraca go w dłoniach, pokazując Harry’emu. – Zadzwoniłem do każdego z nich.
- Każdego – powtarza Harry.
- Tak – przytakuje Louis, choć dobrze wie, że to nie było pytanie – u Liama włączyła się sekretarka, Zayn odrzucił połączenie, a Niall…
- Niall nie żyje – poprawia go Harry – kto odebrał jego telefon, Lou?
Louis zamiera, wyczuwając zwyczajny ton głosu nastolatka, który jeszcze niczego się nie spodziewa.
- Słuchaj… to, co powiem będzie dziwne, ale… wydaje mi się, że… to właśnie Niall odebrał telefon – jąka się.
Harry zamiera - tak po prostu. Siedzi sobie nadzwyczajnie w świecie, nagle chowa twarz w kolanach i obejmuje rękoma loki. Wstrzymuje oddech przez długi czas, aż w końcu pociąga nosem i prostuje się, ukazując mokre oczy.
- Dlaczego robisz mi nadzieję? – pyta przez zęby – Wystarczająco dużo razy zostałem skrzywdzony.
- Nie kłamię – upiera się Louis – Niall naprawdę odebrał. I sądzę, że to on zostawił wczoraj wiadomość na sekretarce. Aby się upewnić, pojedziemy do domu i sprawdzimy to jeszcze raz.

~*~

Harry pierwszy wysiada z samochodu kiedy ten tylko się zatrzymuje. W wejściu do budynku stoi kobieta obładowana siatkami, ale Harry nie myśli jej pomóc. Na szczęście Louis zatrzymuje go w porę, gdy ten chce przeciskać się przez wąską szparę pomiędzy staruszką, a drzwiami.
- Bez pośpiechu, młody! – woła za nim i wbiega po schodach. Zabiera zakupy i podąża za kobietą, która wysyła mu wdzięczne spojrzenie. Harry wywraca oczami i również oferuje swoją pomoc. Zabiera tylko dużą paczkę papieru toaletowego i torbę z warzywami, gdyż nie jest w stanie udźwignąć nic więcej.
Docierają do mieszkania 14, odkładając własność staruszki i odchodząc do swojego mieszkania, tłumacząc, że nie trzeba dziękować. Harry wyprzedza Louis’ego o kilka kroków. Nie sądzi, że potrafi być aż tak niecierpliwy. Wkrótce zamykają za sobą drzwi i rzucają się na telefon. Louis wciska odpowiednie guziki, by przywołać wczorajszą rozmowę.
Nieodebrane połączenie o 20:03
Szatyn lustruje wzrokiem nastolatka i analizuje jego reakcję. Każdy ruch, skrzywienie się lub uniesienie brwi. Z małego głośnika wydobywa się głos, lecz nawet Louis dostrzega różnicę między nim, a tym, który odebrał komórkę. Harry kręci głową i marszczył brwi. Odsuwa się i podpiera boki.
- To nie jest Niall! – stwierdza, naburmuszony – Do cholery, mówiłem!
- Uspokój się - wzdycha Louis i opada na kanapę – Ale zapewniam cię, że komórkę odebrał również nastolatek. Miał łagodny głos, choć brzmiał dość zabawnie.
Uśmiecha się, a Harry rzuca w niego poduszką, którą wziął z fotela.
- Jest jakiś sposób na oddzwonienie do TEGO chłopaka? – pyta, wskazując na telefon.
- Już sprawdzałem, zastrzeżony – wycedza z rezygnacją, by po chwili przypomnieć sobie o nagraniu na automatycznej sekretarce – Poznajesz go? To bardzo ważne Harry.
- Nie patrz na mnie jak na idiotę – prycha, opada na fotel i tuli poduszkę. Długo wpatruje się w swoje dłonie, a potem zaczyna bawić się paznokciami. Nie chce odpowiadać na to pytanie.
- Harry, nie słyszałeś, co mówiłem?
Wzrusza ramionami.
- Słyszałem. Aż za dobrze – przyznaje – znam ten głos i wiem, kto to jest. Ale nie sądzę, żeby to co mówił było szczere.
- Jak dla mnie było aż zbyt szczere.
- W tym rzecz…
Tomlinson nadal nie spuszcza z niego wzroku. Może jedynie domyślać się o kogo chodzi.
- To Liam? – pyta w końcu.
Nastolatek przeczy szybkim ruchem głowy.
- Zayn, prawda?
Harry wzdryga się i odruchowo łapie swoje delikatne ramiona, na których gościły siniaki. 
- Tak, to on – wyznaje z przejęciem.

~*~

Następny dzień nie zaczyna się tak dobrze jak poprzedni. Żaden z chłopców nie chce wstać z łóżka, a co dopiero dyskutować na temat wczorajszych zdarzeń. Budzik Louis’ego dzwoni jako pierwszy i mimo nieustających fochów, szatyn wstaje z łóżka. Gdyby nie kolejna wizyta u psychologa, obaj spaliby do południa.
Harry nadal leży na swojej połówce łóżka i nasłuchuje dźwięków dochodzących z łazienki oraz kuchni. Chce myśleć o czymkolwiek prócz wczorajszych telefonach. To nie możliwe, że Niall żyje. I co chciał Zayn? Im mocniej Harry pragnie odepchnąć te myśli, tym szybciej wracają – i to ze zdwojoną siłą.
Kędzierzawy chłopak zrywa się z miejsca i w samych bokserkach wędruje do Louis’ego, który w zamyśleniu miesza płatki w misce z mlekiem, które zdążyło już wystygnąć. Nastolatek siada przy swoim chłopaku. Mierzy go surowym spojrzeniem i marszczy brwi, czekając aż ten się ocknie i będzie gotowy do rozmowy.
- Hm? – mruczy przeciągle Louis i raczy unieść swoją ciężką głowę – Dzień dobry, kochanie.
- Dla kogo dobry, dla tego dobry – bełkocze w odzewie – Trzeba zadzwonić na ten numer.
Przesuwa po stole notes otwarty na trzech nazwiskach i adresie. Louis zaciska wargi i mruga. Nie jest pewien tego, co zaraz zrobi, ale w końcu robi to dla Harry’ego. Wstaje i udaje się do salonu, skąd zabiera komórkę. Wraca do kuchni i tym razem siada obok Harry’ego, obejmując go ramieniem. Wpisuje numer i zawiesza palec nad „połącz”.
- Sam nie wiem, Haz – przeciąga – może się myliłem. Zostawmy to.
- Zamknij się i dzwoń wreszcie.
Louis unosi wysoko brwi.
- Przepraszam, co ty do mnie powiedziałeś?
Harry wzdycha, wywracając oczami i ustawiając głowę centralnie przed twarzą Louis’ego.
- Przepraszam. – Całuje go. – Czy mógłbyś zadzwonić? Proszę.
Louis uśmiecha się triumfalnie, znów spoglądając na telefon i poważniejąc.
- Cokolwiek się stanie, pamiętaj, że to nie jest twoja wina.
Nastolatek przytakuje: - Po prostu dzwoń.
Tak też robi. Przykłada urządzenie do ucha i wyczekuje. Słyszy sygnały – dokładnie takie same jak ostatnim razem. Pomiędzy nimi znajduje się cisza, przyprawiająca Louis’ego o jeszcze większe zaniepokojenie i niecierpliwość. Nagle słyszy charakterystyczny szum, świadczący o odebraniu połączenia. Znów ten sam oddech i nagle…
- Możesz się odwalić?! – ktoś krzyczy – Znów ten sam idiotyczny żart? Kim jesteś, skurwysynie, znajdę cię! – nie oszczędza obelg – Dobrze ci radzę, nie wydzwaniaj tu!
- Em… - Louis jest oszołomiony. – Przepraszam, że ostatnio się rozłączyłem. Po prostu byłem lekko… zdziwiony? 
Na twarz Harry’ego wdaje się zaskoczenie.
- Co? – Osoba po drugiej stronie wyraźnie łagodnieje. – Och, nie, spoko. Niepotrzebnie się uniosłem…
- Nic nie szkodzi – Louis przerywa mu i chichocze, by rozluźnić atmosferę. – Możesz mi powiedzieć jak masz na imię?
Przez chwilę panuje cisza.
- A co to? Seks-telefon czy randka w ciemno? – wyraźnie się oburza, przez co Louis zdaje sobie sprawę z tego, jak głupio zabrzmiał – Dlaczego miałbym podawać ci swoje imię?
- Chyba niewłaściwie zacząłem. – Karci się. – Może inaczej… Znałeś Harry’ego Styles’a?
- H-harry’ego? – powtarza z wahaniem. – Kim jesteś?!
- Jestem jego – zacina się - bliskim przyjacielem, który stara ci się pomóc. Oczywiście jeśli jesteś osobą, której szukam…
- Nie dzwoń do mnie więcej.
- Przepraszam? Nie, czekaj!
- Czego?! Naprawdę nie mogę teraz rozmawiać!
- Powiedz tylko, czy jesteś Niall Horan!
- Nie!
- Im mocniej zaprzeczasz, tym gorzej wychodzi ci kłamanie – obwieszcza Louis - Wiem co się tam dzieje… Tylko powiedz, gdzie jesteś.
Harry zaczyna wyrywać Louis’emu telefon.
- Ja z nim pogadam!
- Harry, zaczekaj!
- Harry tam jest?! – chłopak aż piszczy - Powiedz mu, że wiewiórka robi zapasy na zimę. Będzie wiedział.
Połączenie zostaje zerwane. Louis oddaje Harry’emu telefon, ale po drugiej stronie już nikogo nie ma. Żadnego odzewu. Harry krzyczy i woła, ale Niall rozłączył się. Louis patrzy na niego współczująco.
- I co?! – pyta głośno Harry – Czy to był on?!
- Tak, myślę, że tak – przyznaje szatyn, zaciskając wargi.
Nastolatek łapie się za głowę. Jest wyraźnie podekscytowany.
- Nie wierzę! On żyje…
- Żyje, ale prawdopodobnie już od nas nie odbierze. – Louis krzywi się. – Musimy jechać do twojego rodzinnego miasta i znaleźć go. Kazał przekazać, że wiewiórka zbiera zapasy na zimę.
Harry unosi wysoko brwi, tak, że te znajdują się prawie na linii włosów.
- Boże, znów to robi – wzdryga się Harry.
- Co takiego? – Louis pozwala sobie na przyciągniecie chłopaka bliżej siebie.
- Bierze, ćpa, wciąga – wymienia Harry, czując jak łzy napływają do jego oczu.
- Znajdziemy go, nie płacz.
- Uh, wychodzi na to, że musimy odwiedzić Holmes Chapel – rzecze nastolatek i wtula się w bok Louis’ego, a ten całuje go w policzek, wiedząc jak złe wspomnienia Harry wiąże z tamtym miastem.
- Ale najpierw wyzdrowiejesz.